Bryan Danielson
Pseudonim: American Dragon, Bryan Danielson, Daniel Bryan
Pseudonim: American Dragon, Bryan Danielson, Daniel Bryan
Data urodzenia:
22 maja 1981 (Aberdeen, Waszyngton)
Wzrost:
177 cm
Masa ciała: 95 kg
Krótkie informacje:
Bryan Danielson, znany jako Daniel Bryan
(ur. 22 maja 1981 w Aberdeen w stanie Waszyngton) – amerykański
wrestler, obecnie występuje w federacji World Wrestling Entertainment w
rosterze Raw.
Danielson jest najbardziej znany z pracy w takich federacjach jak WWE i Ring Of Honor.
Jest trzykrotnym mistrzem świata. Zdobył pas WWE, pas wagi ciężkiej WWE
i pas mistrza ROH. W WWE zdobył też pas Stanów Zjednoczonych, był
mistrzem tag teamów przez 245 dni, a w 2011 roku zdobył walizkę Money In The Bank Smackdown.
Danielson walczył też na terenie Japonii w takich federacjach jak
NOAH czy NJPW. W NOAH był mistrzem GHC Junior Heavyweight, a w NJPW
zdobył pasy Junior Heavyweight Tag Team z Curry Manem. Był mistrzem wagi
ciężkiej federacji Full Impact Pro, wXw i dwukrotnie zostawał mistrzem
PWG.
Kariera wrestlingowa:
Wczesna kariera (1999-2004)
Kiedy w 1999 roku zakończył naukę z
dyplomem szkoły wyżej w Aberdeen,
Danielson zadecydował by zostać profesjonalnym wrestlerem. Początkowo
uczęszczał do szkoły wrestlingowej Deana Malenko jednak ze względu na
późniejsze zamknięcie jej dołączył do Texas Wrestling Academy, gdzie
trenował pod okien Rudy Gonzaleza i Shawna Michaelsa.
W końcu zadebiutował w federacji Michaelsa, która nazywała się Texas
Wrestling Alliance, a 23 marca 2000 roku zdobył swój pierwszy tytuł w
karierze kiedy razem ze Spankym pokonał Jeromy Sagea oraz Rubena Cruza i
zostali mistrzami tag teamów TWA.
Danielson kontynuując tournee po kraju podpisał kontrakt rozwojowy z
World Wrestling Federation, gdzie miał rozwijać swoje umiejętności przed
ewentualnym debiutem w programach telewizyjnych WWF. Został on
przydzielony do Memphis Championship Wrestling, federacji rozwojowej
WWF. Tam Danielson trenował pod okiem zawodnika WWF Williama Regala,
co Daniel Bryan sam uważa za ważny moment jego kariery. To właśnie w
tym czasie Danielson zyskał pseudonim „American Dragon”. WWF zakończyło
współpracę z MCW w 2001 roku zwalniając tym samym Danielsona z kontraktu
jednak przed tym został już mistrzem wagi półciężkiej MCW oraz mistrzem
tag teamów razem ze Spankym. Potem Danielson wrócił do federacji po tym
jak zmieniła ona nazwę na World Wrestling Entertainment i walczył na
drugorzędnych galach jak Velocity czy Heat, zanim zaczął pojawiać się w
cięższych, dłuższych walkach.
Danielson brał udział również w tourze
po Azji z federacją Frontier
Martial-Arts Wrestling gdzie toczył wiele walk tag teamowych ze swoim
przyjacielem z Texas Wrestling Academy, Lancem Cadem. Powrócił on do
kraju kwitnącej wiśni po tym jak został zwolniony z WWF, a w Japonii
walczył dla federacji New Japan Pro Wrestling.
Jako członek dywizji junior heavyweight Danielson toczył walki zarówno
singlowe, jak i tag teamowe co spowodowało że 12 marca 2004 roku został
mistrzem IWGP tej dywizji razem z Curry Manem.
Ring of Honor:
Ojciec Założyciel (2002-2005)
W
2002 roku Danielson dołączył do nowo powstałej federacji Ring Of
Honor i był znany jako jeden z „Ojców założycieli” federacji, gdyż
walczył w niej od początku oraz pojawił się w main eventcie pierwszej
gali jaką była „The Era of Honor Begins”, a jego rywalami byli Low Ki i
Christopher Daniels. Później jedną z bardziej znaczących rywalizacji
była ta z Homicidem. Walczyli w różnych stypulacjach, a najbardziej
znany jest ich pojedynek na Final Showdown w Steel Cage Match który
wygrał Danielson.
Pomimo zwycięstw w swoich pierwszych walkach i wygrania turnieju
Survival of the Fittest w 2004 roku, nie mógł zdobyć pasa mistrzowskiego
Ring Of Honor. Doszło nawet do tego że Daniel Bryan był tak
sfrustrowany brakiem zwycięstw w walkach o mistrzowski pas z Austin Ariesem
że pewnego dnia chciał opuścić ROH. Danielson w końcu wziął urlop żeby
odpocząć od wrestlingu i zacząć rozglądać się za możliwością walczenia w
innych federacjach. W 2005 roku stoczył kilka tryout meczów w WWE a TNA
oferowało mu kontrakt, jednak Daniel Bryan zdecydował się nie dołączać do żadnej z federacji i pozostał w Ring Of Honor.
Mistrz świata (2005-2006)
Danielson pokonał Jamesa Gibsona w walce o pas mistrzowski ROH
podczas gali Glory by Honor IV 15 września 2005 roku. Do końca roku
zaliczył on kilka udanych obron mistrzowskich z osobami z różnych
federacji, a na Final Battle 2005, czyli na ostatniej gali w tamtym roku
pokonał gwiazdę Pro Wrestling Noah Naomichi Marufujiego.
Na początku 2006 roku Chris Hero, reprezentant Combat Zone Wrestling
(CZW) przeprowadził inwazję na ROH a jego celem był Danielson.
Następnie to Daniel Bryan pojawił się na gali CZW i jak się okazało to
on był pomysłodawcą tego feudu. Podczas gali ROH Hell Freezes Over
stoczył dwie walki. Na początku gali wygrał z Homicidem i Roderickiem Strongiem
dzięki czemu został mistrzem wagi ciężkiej FIP, a w main evencie gali
pokonał Chrisa Hero w walce o pas mistrzowski Ring Of Honor. Danielson
okazał się piątym członkiem teamu ROH w walce z drużyną CZW, a jedną z
bardziej znanych walk jest ta która toczyła się w stypulacji Cage Of
Death. Walka polegała na tym że przegrany w pojedynku singlowym schodzi
na backstage, a za niego wchodzi reprezentant tej samej federacji.
Podczas walki Danielson odwrócił się od swojego teamu atakując Samoa Joe.
Później doszło do pojedynku z Samoańczykiem który zakończył się remisem
po tym jak walka trwała równą godzinę, czyli tyle ile wynosił limit na
ten pojedynek.
Ring Of Honor miało problem, posiadając pas mistrza ROH i ROH Pure,
gdyż oba miały taką samą wartość. Danielson, czyli mistrz ROH i Nigel McGuinness,
czyli mistrz ROH Pure zmierzyli się w walce unifikującej oba tytuły. 29
kwietnia 2006 Nigel pokonał Danielsona po count-oucie jednak nie zdobył
dzięki temu pasa mistrzowskiego ROH, co doprowadziło do jeszcze jednego
meczu unifikującego podczas gali w Anglii, a dokładniej w Liverpoolu.
Danielson wygrał ten pojedynek i zunifikował oba pasy. 2 tygodnie
później podczas walki z Coltem Cabaną
doznał kontuzji klatki piersiowej. Powrócił miesiąc później podczas
drugiej nocy gali Glory by Honor V i pokonał na niej reprezentanta KENTE
który był reprezentantem Pro Wrestling Noah a dzięki wygranej obronił
pas mistrzowski. Podczas gali Final Battle 2006 jego 15 miesięczny title
run dobiegł końca po porażce z Homicidem, po czym Danielson zdecydował
przestać przez jakiś czas walczyć dopóki nie wyleczył kontuzjowanej
ręki.
Różne feudy i odejście (2007-2009)
11 maja 2007 Danielson powrócił do
federacji podczas gali Reborn Again i pokonał Shane Hagadorna oraz Adama
Pearce’a w dwóch osobnych walkach. 12 maja ROH wydało swoją pierwszą
galę w systemie PPV, która nazywała się Respect is Earned a podczas gali
Daniel Bryan stworzył tag team z mistrzem ROH Takeshim Morishimą,
a ich rywalami byli Nigel McGuinness oraz KENTA. Mecz wygrał Danielson i
Morishima po tym jak Kenta został zmuszony do odklepania przez Daniela
Bryana. Bryan Danielson powrócił do walki o pas ROH po tym jak pokonał
Nigela McGuinnessa podczas gali Domination, a na następnej gali PPV
jakim było Driven pokonał go w walce o no. 1 contendera do pasa ROH.
Podczas Manhattan Mayhem II nie dość że przegrał walkę z Morishimą to
jego rywal uszkodził mu siatkówkę w oku. Po późniejszej operacji oka,
Danielson znów próbował swoich sił w walce z Morishimą jednak i na gali
Man Up poległ. Podczas Rising Above Danielson wygrał z Morishimą dzięki
dyskwalifikacji przez co Japończyk na jakiś czas wrócił do kraju.
Takeshi wrócił podczas Final Battle 2008 jednak poległ w walce z
Danielsonem.
Przez kilka miesięcy Danielson pracował w ringu z Austinem Ariesem
jednak byli przyjaciółmi, a zwyciężał raz Danielson, a raz Austin.
Daniel Bryan został tag team partnerem Ariesa który miał mu pomóc w
pokonaniu stajni The Age of the Fall. Dwójka Aries-Danielson walczyła z
różnymi członkami stajni w rożnych stypulacjach aż w końcu zmierzyli się
z drużyną złożoną z Tylera Blacka i Jimmy Jacobsa w walce o pasy tag
teamów ROH jednak nie udało im się zdobyć pasów.
W ramach umowy ROH z Pro Wrestling Noah 14 września 2008 w Japonii
odbyła się gala Tokyo Summit podczas której Danielson pokonał Yoshinobu
Kanemaru i został mistrzem GHC Junior Heavyweight. Po zwycięstwie
udzielił wywiadu w którym powiedział że pasa tego będzie bronił również w
ROH. Jego pierwsza obrona miała miejsce na Glory By Honor VII, a
pokonał na niej Katsuhiko Nakajime z grupy Global Professional Wrestling
Alliance. Jak się okazało była to jego jedyna sukcesywna obrona pasa,
bo podczas gali w Japonii 13 października pokonał go KENTA przez co
Danielson stracił. Po tej porażce Danielson stoczył pojedynek z
McGuinnessem podczas PPV ROH Rising Above jednak i wtedy przegrał.
Ring of Honor zadebiutowało w krajowej telewizji ze swoim programem
Ring of Honor Wrestling a Danielson zadebiutował w main eventcie gali
podczas trzeciego odcinka i pokonał w nim Austina Ariesa. Podczas tego
odcinka Danielson stoczył również pojedynek z Tylerem Blackiem.
Jak się okazało był to początek rywalizacji między obydwoma
zawodnikami. Daniel Bryan jednak w tym feudzie okazywał Blackowi
szacunek, a dowodem tego miało być to że Bryan Danielson wybrał Tylera
jako partnera w walce o pasy tag teamów ROH, których nie udało się
zdobyć.
23 sierpnia Danielson ogłosił że podpisał kontrakt z World Wrestling
Entertainmen. Przed dołączeniem do federacji Vince McMahona wziął udział
w pożegnalnym tourze ROH znanym pod nazwą Final Countdown Tour gdzie
można było go zobaczyć w walkach z Austinem Ariesem w walce o pas
mistrzowski ROH jednak pasa nie zdobył. 26 września podczas Glory by
Honor VIII: The Final Countdown wygrał swój ostatnim mecz w Ring Of
Honor a jego rywalem był Nigel McGuinnessem i jak się okazało była to
jego ostatnia walka w Ring of Honor na ten czas.
Scena niezależna (2003-2009):
Oprócz Ring Of Honor Danielson walczył także w różnych federacjach
niezależnych w USA, jak i za granicą. W 2003 roku wziął udział udział w
tourze Brytyjskiej federacji All Star Wrestling. Podczas pobytu w
Wielkiej Brytanii Danielson zdobył 6 maja pas World Heavy Middleweight w
8 osobowym turnieju o ten pas. Podczas następnych 6 miesięcy walczył
także w takich federacjach jak ASW, FWA czy WAW. Do Wielkiej Brytanii
powracał jeszcze przez 5 lat w różnych federacjach. W lutym 2005 roku
podczas gali New Dawn Rising Danielson zadebiutował w Full Impact Pro
(FIP) gdzie stoczył razem z Rockym Romero walkę tag teamową przeciwko
Austinowi Ariesowi i Homicidowi. Następnej nocy stoczył walkę z CM
Punkiem podczas gali Dangerous Intentions jednak przegrał ją. W 2006
roku Daniel Bryan zdobył pas wagi ciężkiej FIP i był mistrzem przez 11
miesięcy dopóki nie stracił pasa w walce z Roderickiem Strongiem.
Danielson stoczył swój ostatni pojedynek w FIP w grudniu 2006 podczas
gali Florida Rumble a przegrał na niej z Roderickiem Strongiem.
Danielson walczył również w federacji Pro Wrestling Guerrilla (PWG).
Jego debiut w tej federacji miał miejsce w listopadzie 2003 roku podczas
gali An Inch Longer Than Average i przegrał na niej z mistrzem PWG Frankiem Kazarianem.
W PWG pojawiał się jeszcze wielokrotnie przez kilka najbliższych lat, a
w 2007 roku został mistrzem federacji i pas posiadał 6 miesięcy. Potem
do PWG wrócił podczas turnieju Battle of Los Angeles w 2008 roku. W maju
2009 roku pojawił się w federacji po raz kolejny i parodiując siebie
nazywał się American Dolphin. 4 września 2009 roku podczas ostatniej
jego gali w PWG jaką było Guerre Sans Frontières pokonał Chrisa Hero i
został mistrzem PWG jednak od razu pas został wakujący.
Po powrocie z kontuzji w 2007 roku National Wrestling Alliance (NWA)
opublikowało video na którym Danielson ogłosił że chcę walczyć o pas
wagi ciężkiej NWA, po tym jak pas powrócił do NWA, gdyż TNA przestało go
używać po tym jak skończyła się umowa między obiema federacjami. Daniel
Bryan wziął udział w turnieju Reclaiming the Glory którego stawką był
pas i Danielson był już w finale turnieju zaplanowanego na 1 września i
miał walczyć z Brentem Albrightem jednak wskutek kontuzji odniesionej
podczas Manhattan Mayhem musiał wycofać się z walki, a jego zastępcą
okazał się Adam Pearce. Danielson wziął jednak udział w walce jako
sędzia specjalny.
W 2009 roku kontrakt Danielsona z Ring Of Honor wygasł i odszedł on z ROH.
Również w tym samym roku Danielson podpisał krótkoterminowy kontrakt z
niemiecką federacją Westside Xtreme Wrestling. Krótko po swoim debiucie
Daniel Bryan zdobył pas wagi ciężkiej wXw w walce z Bad Bonsem, lecz
stracił go miesiąc później na rzecz Absolute Andyego i został zwolniony z
wXw.
Po odejściu z Westside Xtreme Wrestling
Daniel Bryan zadebiutował w federacji Chikara podczas turnieju King of
Trios a jego partnerami byli Claudio Castagnoli i Dave Taylor a nazwą
drużyny było „Team Uppercut”. W tym samym roku zawalczył on również
debiut w Dragon Gate USA podczas trzeciej gali federacji a przegrał
podczas niej z Naruki Doiem.
World Wrestling Entertainment (2009–2010):
23
sierpnia 2009 roku ROH ogłosiło że Danielson podpisał kontrakt z
WWE. Daniel Bryan zadebiutował jako zawodnik z kontraktem w WWE 4
stycznia w 2010 roku podczas dark matchu przed Raw i pokonał wtedy Chavo
Guerrero. Tego samego dnia Danielson miał poprosić o przesunięcie go na
jakiś czas do Florida Championship Wrestling
(FCW), czyli federacji rozwojowej WWE żeby przystosować się do nowego
miejsca pracy. Zadebiutował on w FCW 14 stycznia 2010 i pokonał wtedy
Kavala.
Podczas tapingu gali nagranego 11 lutego jego ring name został
zmieniony i od tego momentu nazywał się Daniel Bryan. Jak sam Bryan
później powiedział WWE dało mu listę 10 możliwych ring name’ów z których
Bryan miał wybrać sobie jeden, lecz żadnym z nich nie było jego
prawdziwe imię i nazwisko.
16 lutego 2010 ogłoszone zostało że
Bryan będzie jednym z uczestników pierwszego sezonu NXT, a jego mentorem
storyline’owym partnerem został The Miz.
Podczas pierwszego odcinka NXT który miał miejsce 23 lutego Bryan w
pierwszej, telewizyjnej walce przegrał z mistrzem wagi ciężkiej Chrisem
Jericho.
Po walce Bryan został zaatakowany przez swojego mentora, który przez
resztę show nie okazywał mu szacunku. Przez następne tygodnie Bryan
dalej nie mógł wygrać walk singlowych i jego seria wynosiła 0-5, lecz
pomimo tego podczas pierwszej ankiety mentorów 30 marca został
sklasyfikowany na 1 miejscu. Pierwsza wygrana Bryana miała miejsce 10
maja podczas Raw kiedy to przypiął Santino Marelle w handicap matchu.
Dzień później razem z Michaelem Tarverem odpadł z NXT. Pojawiał się on
na następnym epizodach atakując Michaela Cole’a lub rozmawiając z Mattem
Strikerem.
31 maja 2010 podczas Raw kiedy guest
hostem był Ashton Kutcher
zarządził on pojedynek Bryana z The Mizem który wygrał American Dragon.
Tydzień później wszyscy zawodnicy z pierwszego sezonu NXT
interweniowali w walce Johna Ceny z CM Punkiem i zaatakowali obydwu
zawodników, komentatorów, Justina Robertsa oraz zniszczyli większość
areny, co spowodowało że Bryan razem z resztą grupy przeszli heel turn i
stworzyli grupę Nexus.
11 czerwca 2010 roku, czyli 3 dni po gali Bryan został zwolniony z WWE.
Według Wrestling Observer powodem zwolnienia Bryana był zbyt ostry atak
na Justina Robertsa. Jak później Danielson przyznał WWE przeprosiło go
za to zwolnienie, a na tę decyzję mieli wpływ niektórzy sponsorzy
federacji. Jego zwolnienie zostało wykorzystane storylinowo, gdyż inni
członkowie grupy Nexus mówili że Bryan został wyrzucony z grupy za
okazanie skruchy za swoje czyny i dodawano także że Bryan już nigdy do
WWE nie powróci.
Powrót do sceny niezależnej (2010):
Po tym jak Bryan został zwolniony z WWE
miał oferty z wielu federacji Japońskich lub też z TNA jednak do żadnej
federacji nie odszedł na stałe. 2 tygodnie po swoim zwolnieniu, 26
czerwca 2010 pokonał Eddie Kingstona
podczas jednej z gal Chikary. Fani po jego zwycięstwie rzucali
krawatami w stronę ringu, co było nawiązaniem do jego zwolnienia z
federacji za duszenie Justina Robertsa. Następnego dnia Bryan pokonał
Tima Donsta. 3 lipca Bryan powrócił do wXw gdzie pokonał Wade
Fitzgeralda oraz TJ Perkinsa w turnieju Ambition 1. Następnego dnia w
rewanżach znów pokonał tę dwójkę i do tego dołożył zwycięstwo w finale z
Johnym Mossem dzięki czemu wygrał cały turniej. 17 lipca Danielson
zadebiutował w International Wrestling Association (IWA) i pokonał Q.T.
Marshalla zdobywając pas IWA Puerto Rico Heavyweight. 23 lipca Bryan
zadebiutował w federacji Evolve i pokonał Bobby’ego Fisha. Następnego
dnia powrócił do Dragon Gate USA i pokonał Shinho podczas gali Return of
the Dragon. Po walce Danielson dołączył do BxB Hulka, Masato Yoshino,
Naruki Doia i PACa,
zostając piątym członkiem stajni World-1. 30 lipca 2010 Danielson
powrócił do PWG i pokonał tam Rodericka Strona. 7 sierpnia Bryan
przegrał walkę z Adam Pearcem o pas wagi ciężkiej NWA podczas NWA
Legends Fanfest.
Po powrocie do WWE 15 sierpnia 2010
podczas SummerSlam Danielson zawalczył we wszystkich pojedynkach na
których był zarezerwowany. 20 sierpnia pokonał Jona Moxleya podczas gali
Road to Destiny federacji Heartland Wrestling Association. Następnego
dnia pokonał Drake Youngera podczas gali z 9 rocznicy powstania
federacji Insanity Pro Wrestling. Następnego dnia pokonał J Freddiego
podczas gali federacji Squared Circle Wrestling. 10 września powrócił do
IWA i walczył tam pod ring name’em Daniel Bryan, i przegrał on walkę z
Dannisem Riverą. Następnego dnia Danielson powrócił do Evolve i pokonał
Munenori’ego Sawe w main eventcie gali. Tej samej nocy Bryan walczył dla
New York Wrestling Connection w tag team matchu gdzie razem z Tonym
Nesem pokonał Dimitriosa Papadona i Alexa Reynoldsa. 25 września
Danielson stoczył pojedynek z YAMATO
w main eventcie gali Dragon Gate USA. Następnego dnia pokonał Jona
Moxleya. 1 paźdzernika 2010 Bryan stoczył swoją ostatnią walkę na scenie
niezależnej podczas gali Northeast Wrestling. Jego rywalem był Shelton
Benjamin, a Bryan tę walkę wygrał.
Powrót do WWE:
Mistrz Stanów Zjednoczonych (2010-2011)
15
sierpnia 2010 roku, Danielson powrócił do WWE podczas PPV SummerSlam
i był on 7 członkiem Teamu WWE który stoczył walkę tag teamową z The
Nexus. Podczas walki Bryan wyeliminował dwóch zawodników Nexus i był
jednym z dwóch ostatnich zawodników pozostałych z teamu WWE, jednak
został przypięty po tym jak jego mentor z NXT The Miz, którego zastąpił w
tej walce zaatakował go od tyłu. Następnego dnia został dodany do
rosteru Raw. Feudował z Mizem i obaj interweniowali do walk swojego
przeciwnika, aż Miz dobrał sobie managera którym został Alex Riley –
rookie Miza z drugiego sezonu NXT. Podczas Night Of Champions Bryan
pokonał Miza i został mistrzem Stanów Zjednoczonych, i był to jego
pierwszy tytuł w federacji.
Bryan pierwszą udaną obronę pasa
zaliczył już podczas gali Hell in a Cell gdzie pokonał Miza i Johna
Morrisona w Triple Threat Submission Count Anywhere matchu. Podczas gali
Bragging Rights odbył się pojedynek Champion vs Champion z mistrzem
interkontynentalnym Dolphem Zigglerem z brandu Smackdown, którą wygrał
Bryan. Podczas Survivor Series dorzucił kolejną obronę pasa tym razem w
pojedynku z Tedem DiBiase. 30 listopada 2010 podczas jednego z odcinków
NXT, Bryan został ogłoszony jako mentor Derricka Batemana w 4 sezonie
programu. W późniejszej części 2010 roku do Bryana dołączyły Bella Twins
które towarzyszyły mu przy każdej walce. 24 stycznia 2011 okazało się,
że Bryan był tajemniczym wielbicielem Gail Kim która zastąpiła po tym
wydarzeniu bliźniaczki Bella. 14 marca 2011 podczas Raw Bryan stracił
swój pas w walce z Sheamusem i podczas Wrestlemanii 27
miał mieć miejsce rewanżowe w głównej karcie gali jednak pojedynek
odbył
się przed galą w stypulacji Lumberjack Match, który stał się później
Battle Royalem. Mistrzem pozostał Sheamus. Bryan przegrał rewanż
następnej nocy podczas Raw.
Mistrz wagi ciężkiej (2011-2012)
26 kwietnia 2011 roku Bryan został
zawodnikiem Smackdown po tym jak
ogłoszone został wyniki draftu uzupełniającego. Bryan zadebiutował na
Smackdown 6 maja i przegrał wtedy z Sheamusem. Cody Rhodes rozpoczął
feud z Bryanem po tym jak przegrał on pojedynek i założył mu na głowę
papierową torbę. Bryan stworzył też team z Sin Carą i feudowali oni z
Codym Rhodesem i Tedem DiBiase. 28 czerwca Bryan powrócił do NXT i znów
został mentorem Derricka Batemana.
17 lipca 2011 roku Bryan zdobył walizkę Money in the bank brandu
Smackdown co umożliwiło mu walkę o pas wagi ciężkiej w dowolnym
momencie. 22 lipca Bryan podczas Smackdown Bryan ogłosił że wykorzysta
on swoją walizkę podczas Wrestlemanii 28. Po kilku miesiącach kiedy to
przegrywał swoje mecze singlowe, Bryan rozpoczął feud z ówczesnym
mistrzem wagi ciężkiej Markiem Henrym,
który chciał udowodnić Bryanowi że nie ma on szans na zdobycie pasa.
Doprowadziło to do non-title matchu podczas Smackdown 4 listopada 2011.
Walkę przez dyskwalifikacje wygrał Henry po tym jak został znokautowany
przez Big Showa.
Show został przyjacielem Bryana i raz zaatakował Henry’ego dzięki czemu
Bryan wykorzystał walizkę, i został nowym mistrzem jednak walka została
unieważniona przez generalnego menadżera Smackdown – Theodore’a Longa.
Walizki Bryan jednak nie stracił, ale Henry pozostał mistrzem. Bryan
wyznał że złamał obietnicę wykorzystania walizki na Wrestlemanii,
ponieważ chciał się zemścić na Marku za wszystkie ataki na jego osobę.
Bryan tej samej nocy wygrał fatal 4 way match i został nowym
pretendentem do tytułu jednak podczas Smackdown nadawanego na żywo 29
listopada 2011 przegrał z Henrym w steel cage matchu. W tym samym
miesiącu Bryan zaczął romansować z AJ.
Bryan wykorzystał walizkę podczas gali PPV TLC
18 grudnia 2011 roku po tym jak Big Show wygrał z Markiem Henrym w
chairs matchu jednak po walce otrzymał on DDT na krzesło, co wykorzystał
Bryan, który został nowym mistrzem wagi ciężkiej. W następnych tygodnia
Big Show nie ukrywał swojego niezadowolenia z tego że Bryan wykorzystał
walizkę właśnie na nim. Jako mistrz świata, Bryan przeszedł heel turn i
większość swoich walk zaczął wygrywać przez dyskwalifikacje lub
count-out.
Bryan w styczniu 2012 roku zaliczył trzy udane obrony tytułów.
Pierwszy raz miał do tego okazje 6 stycznia w walce z Big Showem i
wygrał tę walkę przez dyskwalifikacje po tym jak sprowokował Marka
Henry’ego, który komentował ten pojedynek do ataku na niego. Następna
obrona miała miejsce miała tydzień później w No DQ match również z Big
Showem, a zwycięzcy w tym pojedynku nie zobaczyliśmy, gdyż po tym jak
Big Show przypadkowo wpadł na AJ walka została przerwana. Trzecia obrona
miała miejsce w walce z Markiem Henrym w stypulacji lumberjack, w
którym Bryan sprowokował drwali żeby zaatakowali obu zawodników, dzięki
czemu Bryan pozostał mistrzem. Po walce Teddy Long ogłosił że Bryan na Royal Rumble
będzie bronił pasa w triple threat steel cage matchu, a jego rywalami
będą Big Show i Mark Henry. Podczas PPV wygrał Bryan po ucieczce z
klatki dzięki czemu pozostał mistrzem.
Podczas Elimination Chamber Bryan pokonał Big Showa, Cody Rhodesa, Great Khaliego, Santino Marelle i Wade Barretta
w elimnation chamber matchu dzięki czemu pozostał mistrzem. Po walce
Sheamus zaatakował Bryana i jako zwycięzca Royal Rumble matchu wybrał
właśnie jego za przeciwnika podczas Wrestlemanii. Panowanie mistrzowskie
Bryana zakończyło się na Wrestlemanii 28 po tym jak AJ pocałowała przed
walką Bryana, przez co Bryan otrzymał po chwili Brogue Kick od Sheamusa
i został odliczony w 18 sekund. Podczas pierwszego Smackdown po
Wrestlemanii Bryan stwierdził że jego porażka to wina AJ przez co
zakończył ich związek. Podczas Extreme Rules 2012 Bryan wykorzystał swój
rewanż w 2-out-of-3 falls matchu jednak przegrał wtedy 2-1.
Team Hell No (2012-2013)
Podczas pierwszego Raw po Extreme Rules Bryan został pretendentem do
pasa mistrzowskiego WWE, który posiadał CM Punk po tym jak wygrał Beat
The Clock challenge. Swoją szansę na pas Bryan wykorzystał podczas gali
PPV Over The Limit,
jednak poniósł na niej kontrowersyjną porażkę. Sędzia bowiem ogłosił
zwycięstwo Punka. Krótko po Over The Limit Bryan interweniował w walce
Punka z Kane’m
co doprowadziło do feudu między tą trójką. 1 czerwca podczas Smackdown
interweniował w walce Punka z Kanem o pas WWE, przez co walka zakończyła
się podwójną dyskwalifikacją, co doprowadziło do triple threat matchu
podczas No Way Out 2012,
który wygrał Punk. 25 czerwca podczas Raw Bryan pokonał Punka w triple
threat elimnation non-title matchu i zdobył dzięki temu następną szansę
walki o pas WWE. Podczas Money in the Bank 2013 Bryan przegrał z Punkiem
w No DQ matchu z AJ jaką sędzią specjalnym.
Tag team Bryan i Kane pokonali Prime
Time Players i dzięki temu zyskał shota na pasy tag teamowe. Podczas
Night of Champions 2012 pokonali Kofiego Kingstona i R-Trutha
i zostali nowymi mistrzami tag teamów. Pierwsza udana obrona miała
miejsce podczas pierwszego Raw po PPV i był to rewanż z Kofim i Truthem.
W następnym tygodniu (przez ankietę na Twitterze) drużyna zyskała nazwę
„Team Hell No”, a potem rozpoczął się ich feud z Rhodes Scholars. 28
października 2012 podczas gali Hell in a Cell Team Hell No przegrał
walkę z Rhodes Scholars przez dyskwalifikację, dzięki czemu zachowali
pasy.
Doprowadziło
to do rewanżu podczas gali Main Event 14 listopada
2012, na której pasy również nie zmieniły właściciela. 16 listopada Kane
stoczył pojedynek z CM Punkiem i został on zaatakowany przez The
Shield. Do końca roku Team Hell No trzykrotnie bronił pasów tag
teamowych, raz z Rhodes Scholars i dwukrotnie z 3MB.
27 stycznia 2013 podczas PPV Royal Rumble Team Hell No obroniło pasy
tag teamów w walce z Rhodes Scholars. Tej samej nocy podczas Royal
Rumble matchu Bryan wyeliminował swojego tag team partnera, a po chwili
sam został wyrzucony z ringu. Podczas Raw 4 lutego Bryan został wybrany
jako uczestnik pojedynku o możliwość walki o pas wagi ciężkiej na
Wrestlemanii 29. W elimination chamber matchu podczas gali Elimination
Chamber 2013 17 lutego Bryan został wyeliminowany jako pierwszy. 7
kwietnia 2013 podczas Wrestlemanii 29, Team Hell No pokonał Big E
Langstona i Dolpha Zigglera, dzięki czemu pozostali mistrzami tag
teamów. 22 kwietnia 2013 podczas Raw doszło do walki pomiędzy Team Hell
No oraz Undertaker przeciwko The Shield. Walkę wygrali ci ostatni. 19
maja podczas PPV Extreme Rules, Bryan i Kane stracili pasy w walce z
Sethem Rollinsem i Romanem Reignsem którzy zakończyli ich 245 dniowy
title run.
Powrót do walki o pas WWE (2013 - obecnie)
Podczas Smackdown 14 czerwca Bryan zmusił do poddania Setha Rollinsa w
six man tag team matchu i była to pierwsza porażka Shield w telewizji
od czasów debiutu. 3 dni później podczas PPV Payback 2013, Bryan i Orton
współpracowali ze sobą w walce tag teamowej z Rollinsem i Reignsem, ale
co nie udało się im zdobyć pasów tag teamów. Następnej nocy podczas Raw
Bryan stoczył pojedynek z Randym Ortonem, który został przerwany po
kontuzji Bryana, walkę wygrał Orton. 4 dni później podczas Smackdown to
Bryan zwyciężył przez count-out. Doprowadziło to na najbliższym Raw do
street fight matchu między Bryanem a Ortonem, który wygrał ten pierwszy.
14 lipca podczas PPV Money in the Bank Bryan był jednym z członków
walki o walizkę gwarantującą kontrakt na walkę o pas WWE. Podczas walki
został zaatakowany przez Curtisa Axela. Walizkę zgarnął Randy Orton. Podczas pierwszego Raw po Money in the bank, mistrz WWE John Cena
wybrał Bryana Danielsona jako swojego rywala podczas SummerSlam. 22
lipca podczas Raw Bryan Danielson stoczył 3 pojedynki w gauntlent matchu
z Jackiem Swaggerem, Antonio Cesaro
i Rybackiem. Wszystkie pojedynki wygrał. Tydzień później Bryan stoczył
pojedynek ze swoim byłym partnerem Kane’em i wygrał, jednak po walce
został przez niego zaatakowany. 18 sierpnia 2013 podczas SummerSlam
Bryan Danielson pokonał Johna Cenę i po raz pierwszy został mistrzem
WWE. Po walce jednak zaatakował go sędzia specjalny tej walki – Triple
H, co wykorzystał Randy Orton (posiadacz czerwonej walizki), który
opuścił Summerslam jako Champion. Następnej nocy podczas Raw Danielson
rozpoczął feud z Randym Ortonem wspieranym przez całą rodzinę McMahonów,
co doprowadziło do ich pojedynku na Night of Champions 2013. Tam
zwyciężył Bryan, jednak na Raw po gali Triple H dopatrzył się błędu
sędziego i pas został Bryanowi odebrany. Na Hell in a Cell Bryan
Danielson walczył z Randym Ortonem, gdzie sędzią specjalnym był HBK
Shawn Michaels. Bryan Danielson przegrał po ataku na Triple H, a póżniej
HBK wykonał mu Sweet Chin Music. Po tej gali zakończył się feud między
Danielem Bryanem a Ortonem i korporacją. Na Wrestlemanii 30 pokonał
swoją największą przeszkodę do zostania mistrzem WWE – Triple H. Stawką meczu było, że zwycięzca zostanie dodany do walki
wieczoru Wrestlemanii
30 o WWE World Heavyweight Championship w której wezmą udział mistrz
Randy Orton i zwycięzca Royal Rumble 2014 – Batista. Ostatecznie Bryan
wygrał tę walkę i został nowym mistrzem WWE World Heavyweight (jako
drugi w historii WWE, po Randym Ortonie). Na Extreme Rules 2014 Daniel
Bryan bronił swojego tytułu mistrzowskiego WWE World Heavyweight przed
Kane'm w walce Extreme Rules match i po bardzo długiej walce udało mu
sie obronić swój tytuł. Miesiąc później, na gali Payback Daniel miał
bronic pasów ponownie przed zamaskowanym Kane'm, tym razem w Buried
Alive matchu. Jednak nie doszło do tego starcia gdyż Bryan był świeżo po
operacji kręgów szyjnych i nie był w stanie wziąć udziału w tej walce.
Pojawił sie jednak na gali Payback żeby oświadczyc że zrzeknie sie pasów
mistrzowskich WWE World Heavyweight (Stephanie McMahon postawiła mu
ultimatum że jesli nie zrzeknie sie swoich tytułów mistrzowskich, to
jego żona Brie Bella zostanie zwolniona z WWE). Ku zaskoczeniu, cała
sytuacja skończyła się tak że Brie postanowiła że sama odejdzie z pracy
żeby tylko jej mąż mógł zachować pasy. Danielson zachował dzięki temu
swoje tytuły. Los dla Bryana niedługo okazał sie łaskawy bo juz 9
czerwca na Raw The Authority (Triple H i Stephanie) postanowili pozbawic
Daniela tytułów mistrzowskich WWE World Heavyweight w wyniku
nieprzychylnej decyzji lekarza który zajmował się Danielsonem (lekarz
oznajmił że Daniel nie będzie w stanie bronić tytułów w stretcher matchu
na Money in the Bank PPV gdyż nie pozwala na to jego stan zdrowia).
Drugą decyzją władz było ustalenie pierwszego w historii Money in the
Bank ladder matchu o zwakowane pasy mistrzowskie WWE WH. W tym starciu
wzięło udział 8 wrestlerów (John Cena, Kane, Randy Orton, Albeto Del
Rio, Cesaro, Bray Wyatt, Sheamus, Roman Reigns), a zwycięzcą i nowym
mistrzem został John Cena. Daniel Bryan pojawił sią w części pre-show
kick-off Money in the Bank żeby wygłosić promo na temat swojego
przyszłego powrotu i na temat ladder matchu o pasy mistrzowskie. W
sierpniu portale o wrestlingu opublikowały informację że Daniel Bryan
powróci do akcji w ringu prawdopodobnie dopiero w styczniu na gali Royal
Rumble 2015.
W Wrestlingu:
Finishery:
- Guillotine choke
- LeBell Lock/ "Yes!" Lock/ "No!" Lock (Omoplata crossface) - obecnie
- Running single leg high knee - obecnie
Standardowe akcje:
- Ankle lock
- Arm trap seated abdominal stretch
- Backflip off the top rope over a standing opponent followed by a crooked arm lariat
- Cobra clutch to a facedown opponent
- Corner elbow smash
- Discus elbow smash
- Diving headbutt/ Flying Goat
- Dragon screw
- Dragon sleeper
- European uppercut
- Guillotine choke
- Heel hook
- High knee from the apron to the outside of the ring
- Indian deathlock
- Jumping knee drop
- Multiple kick variations:
- Corner drop
- Front missile drop
- Roundhouse
- Running big boot
- Multiple suplex variations:
- Rolling fireman's carry slam
- Running leg lariat
- Single leg Boston crab
- Sleeper hold
- Small package
- Suicide dive/ Air Goat
- Surfboard
Menadżerowie:
- Dave Prazak
- The Miz
- Brie Bella
- Gail Kim
- AJ Lee
- Bray Wyatt
Przydomki:
- "The American Dolphin"
- "The American Dragon"
- "The Beard"
- "The Best Wrestler in the World"
- "The Dagger"
- "The Dazzler"
- "G.O.A.T." (Greatest Of All Time)
- "King of Beards"
- "The Master of the Small Package"
- "Mr. Money in the Bank"
- "Mr. Small Package"
- "The Submission Specialist"
- "The "Yes!"/ "No!" Man"
Muzyka wejściowa:
- "Self Esteem" by The Offspring (Federacja niezależna)
- "Obsession" by Animotion (Federacja niezależna)
- "The Final Countdown" by Europe (Federacja niezależna)
- "Ride of the Valkyries" by Richard Wagner (WWE; 20 wrzesień 2010 - 29 lipiec 2011)
- "Big Epic Thing" by Jim Johnston (WWE; 5 sierpień 2011 - 4 listopad 2011)
- "Flight of the Valkyries" by Jim Johnston (WWE; 11 listopad 2011 - obecnie)
Osiągnięcia:
- All Pro Wrestling
- APW Worldwide Internet Championship (1 raz)
- King of the Indies (2001)
- All Star Wrestling
- ASW World Heavy Middleweight Championship (1 raz)
- East Coast Wrestling Association
- ECWA Tag Team Championship (1 raz) – z Low Ki
- Extreme Canadian Championship Wrestling
- NWA Canadian Junior Heavyweight Championship (1 raz)
- Full Impact Pro
- FIP Heavyweight Championship (1 raz)
- International Wrestling Association
- IWA Puerto Rico Heavyweight Championship (1 raz)
- Memphis Championship Wrestling
- MCW Southern Light Heavyweight Championship (1 raz)
- MCW Southern Tag Team Championship (1 raz) – ze Spankym
- NWA Mid-South
- NWA Southern Junior Heavyweight Championship (1 raz)
- New Japan Pro Wrestling
- IWGP Junior Heavyweight Tag Team Championship (1 raz) – z Curry Manem
- Best of the American Super Juniors (2004)
- Pro Wrestling Illustrated
- PWI sklasyfikowało go na 13. miejscu spośród najlepszych 500 pojedynczych wrestlerów roku 2008.
- PWI skasyfikowało go na 15. miejscu z 500. najlepszych wrestlerów roku 2011.
- Pro Wrestling Guerrilla
- PWG World Championship (2 razy)
- Pro Wrestling Noah
- GHC Junior Heavyweight Championship (1 raz)
- Pro Wrestling Report
- Independent Wrestler of the Year (2006)
- Ring of Honor
- ROH Pure Championship (1 raz)
- ROH World Championship (1 raz)
- Survival of the Fittest (2004)
- Texas Wrestling Alliance
- TWA Tag Team Championship (1 raz) – ze Spanky’m
- westside Xtreme wrestling
- wXw World Heavyweight Championship (1 raz)
- World Series Wrestling
- WSW Heavyweight Championship (1 raz)
- World Wrestling Entertainment
- WWE United States Championship (1 raz)
- Mr.Money in the Bank
- WWE World Heavyweight Championship (2 razy)
- WWE Tag Team Championship (1 raz) z Kanem
- WWE Championship (3 razy)
- Nagrody Wrestling Observer Newsletter w kategoriach:
- Best Technical Wrestler (2005–2009)
- Match of the Year (2007) vs. Takeshi Morishima 25 sierpnia 2007
- Most Outstanding Wrestler (2006–2009)
- Most Outstanding Wrestler of the Decade (2000–2009)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz